“Ik ben een mens met benen, armen, een hoofd. Je kent het wel. Misschien ben je er zelf ook zo eentje. Al die lichaamsdelen zitten er gewoon en bij vlagen is dat uitermate praktisch. Ik bezit zelf alleen over één ding waar ik, als ik de hedendaagse tijdsgeest moet geloven, wel ontzettend blij mee moet zijn. We zouden het zelfs een lichaamsdeel met mythische proporties kunnen noemen: de vulva.

De afgelopen jaren ben ik vaak gevraagd om als kunstenaar aan te schuiven bij panelgesprekken en evenementen rondom feminisme. Daar valt het me vaak op hoe de vulva bijna het strijdwapen is van hedendaagse jonge feministen. Waar christelijke mensen met visjes rondrijden en de Achterhoek met groene vlaggen gesierd wordt, strijden de hedendaagse feministen onder de vlag van een geslachtskenmerk.

De vulva staat op sokken, schriftjes, kaarten, sleutelhangers en ook ik heb er een kettinkje van. Maar het symbool verbittert me ook. Reduceren wij als feministen nu niet politiek, inclusie en intersectie tot trans-exclusieve, populistische beeldcultuur, die door mensen buiten de bubbel totaal verkeerd geïnterpreteerd wordt? En mogelijk vooral commerciële (kapitalistische) kansen biedt?

Als ik ergens verandering in wil brengen, denk ik goed na over de stappen die me daar brengen en welke juist afleiden. En als ik denk aan een gelijkwaardige representatie van mannen, vrouwen en non-binaire mensen in de politiek, weet ik niet zo goed hoe een glimmende legging vol schaamlippen daarbiJ helpt. Sterker nog, ik denk dat het vooral als paradoxale ruis dient op het prille en precaire publieke gesprek over seksuele grenzen. En natuurlijk dienen ‘mannen’ door die ruis heen te kijken, maar we hebben ook te maken met de leercurve van Maslow.

Toen ik gevraagd werd om voor Internationale Vrouwendag een werk over de legendarische vulva te maken, met als uitgangspunt wat deze voor mij betekent, wist ik direct wat ik wilde maken. Ik zou me laten inspireren door de naoorlogse stroming ZERO. Kunstenaars binnen deze groep kondigden een nieuw tijdperk aan waarin vanuit witheid en geplooide doeken schilderkunst opnieuw uitgevonden kon worden.

Door de extreme betekenisinflatie aangaande de vulva, waarin exotische toe-eigening als yoni kruidenstoombaden, en fast-fashion kutjessokken elkaar vinden, wist ik oprecht niet  wat mijn vulva meer voor mij betekende dan dat ze er gewoon zat. Met respect voor het orgaan waaruit ik geboren ben, maar met minstens zoveel respect voor de radicale beweging die nodig is voor intersectionele gelijkwaardigheid, maakte ik deze ZERO-vulva, waar je ook iets heel anders in mag zien.”